بعضی لحظات زندگی زمان به یکباره می ایستد, متوقف می شود. آدم می ماند در همان لحظه. زمان مثل یک سردی بی پایان هاله می شود و همه چیز آدم را در بر خود می گیرد. آنقدر تلخی اش بی پایان است که هر لحظه با طعم تندش روح انسان را می بلعد و در هزار توی خود غرق می کند. پس از آن دیگر نمی توان از این دالان بی انتها خارج شد، تنها تکرار همان لحظه و همان زمان است که روح آدم را با خود می برد.